7:15
7:15
7:15
7:15
Пиип.
...
Кезекті күн басталды.
-Дороти, Ламберт! Тұрындар, тұрындар, тез!
-Лионель, Алан! 7:15! Тұр! Алан қайда?
-Себезгіде.
Бірінші қабатқа түскенде Клодты көрдім.
-Нені тығып жатсың?
-Ештеңе.
-Ештенеңді көрсет.
-Жарайды. Міне.
-Электрошокер? Қайдан алдың?
-Лионель берді.
-Әй, оңбағандар!
-Мен ештеңе істеген жоқпын ғой.
-Кетші бар.
Электрошокерды алып, екінші қабатқа міндім. Алан себезгідең шықты.
Дороти: Мен бірінші!
Лионель: Жоқ, мен бірінші!
Жүгіріп тұрғанында Лионельды қолынан ұстап тоқтаттым.
Дороти бұлауға кірді.
-Сайтан алғыр, не болды?
-Сен неге Клодқа электрошокерды бересің? Басын істейді ме?
-Ол істен шығып кеткен. Қорықпа. Сенің кесірінең мен ұзақ күтетің болдым, Дороти әрдайым шығып болмайды.
-Онда жақсы. Кеттік.
Барлығы асүйде отырды.
-Бізде хот-дог… және құрғақ таңғы ас бар. Тез жеңдер де барындар.
-Әке қайда?
-Эмм
-Жарайды, сендер бар беріңдер, мен өзім оны іздеймін.
Барлығы кеткен соң мен Вероникаға қонырау шалдым.
-Cәлем!
-Сәлем, не болды?
-Сен Фредерикті көрмедің бе?
-Жоқ қазір Кевтең сұраймын… Жоқ ол да білмейді.
-Эхх. Жарайды, рахмет.
Ештеңе болмас. Одан да жұмысқа барармын. Бүгін Ванкувер Кэнакс және Торонто Марлис ойнайды, демек, бүгін адам көп болады да, маған көбірек шәйге қалдырады. Мен стадионның қасындағы кафеде жұмыс істеймін.
…
Соншама ұзақ күннен кейін мен кішкене дем ала аламын. Осы аудандағы клубта Вероникамен бірге жақсы уақыт өткіздік. Ештеңе де бәленің болатындығын көрсетпеді.
Кенеттен, менің қолымдағы тері сөмке лық етіп, жоқ болды. Мен тез не болғаның түсініп, ұрының артынаң жүгірдім. Он жақтаң бір ер адам секіріп, жерге түсті. Мен оған назар аудармай, жүгіре бердім, қасымда менің құрдасым Вероника болды.
Біз далаға шықтық.
-Ээй!
-Сұмырай!
Ұры көлікке отырып, тез арада көзден тайды.
Бір ер адам келіп, кешірім сұрады. Сосын білгеннен кейін, ол жаңа ғана секірген адам еді. Ол да ұрыны тоқтатқысы келді екен.
Вероника: Хаха! Бұл өте күшті болды. Фиона, шың айтамың, өмірімде осындай батырды өмірімде көрмедім! Атың қалай болады, батыр?
Ер адам: Саймон… Менің атым Саймон. Және де мен… бәрібір саған ішімдік алғым келген.
Фиона: Ал мен қуанышпен келісемің!
Саймон: Онда кеттік!
Бірақ барға кірейін деп жатқанда бізді күзетші тоқтатты.
Күзетші: Қайда бара жатсыңдар?
Вероника: Осында.
Күзетші: Штампсыз кіруге болмайды.
Вероника: Қалжыңдағаның ба?
Күзетші: Қайталаймың- штампсыз кіруге тыйым салынады.
Вероника: Оңбаған.
Күзетші: жарайды, сендерге бұл жерге енді кіруге болмайды.
Фиона: Неге?
Күзетші: Өйткені мен солай қаладым.
Фиона: Менің ойымша, ол мамасы солай айтқандыұтан солай істеді.
Күзетші: Аузынды жап!
Саймон: Аузына қарап отыр!
Күзетші: Әйтпесе не болады? Не істейсің? А?
Фиона: Жарайды, болды. Біз кетеміз. Болды. Абыржыма.
Күзетші: Ия, кетіңдер! Жәңе өзіммен бірге осы жылауықтыалыңдар!
Саймон тез шағылысып, күзетшіні бір ұрды. Ол есің жинап, тұрғанша үшеуі қашып кетті.
Вероника үйіне кетті, ал Саймон екеуміз өз үйіме кіріп, өзара сөйлесейін деп жатқанда Фредерик екінші қабаттаң біріншіге түсті.
Фиона: Сәлем.
Саймон: Бұл кім?
Фиона: Менің әкем.
Фредерик: Ал сен кімсің?
Саймон: Мен сіздің қызыныздың жігітімің!
Фиона: Солай ма?
Саймон: Солай!
Фиона: Ал жарайды, жігітім, бара ғой, кеш болды.
Саймон: Ертең көрісерміз!
Фиона: Көрерміз. Уақыт болса.
Саймон: Жарайды.
Саймон шықты, мен оның артынаң есікті кілтедім.
Фредерик: Ол сенің жігітің бе?
Фиона: Жоқ. Бар ұйықта.
Ал өзім екінші қабатқа көтеріліп жатырдым.
Фредерик: Ал мен қайда ұйықтаймың?
Фиона: Дуанда.
Өз бөлмеме көтеріліп, киімімді ауыстырып, ұйқыға бастым.
Ақырғы күн бітті.